Η πρώτη νύχτα (5)

Ήταν τόσο μικρός που φοβόταν να τον πάρει στα χέρια της.
Το δέρμα του από τη μια φάνταζε ροδαλό, αλλά συνάμα και ζαρωμένο. Μαλλιά δεν είχε. Μετά από 14 ώρες πόνου και αγωνίας γεννήθηκε.
Έκλαψε κατευθείαν. Η νοσοκάμα τον έβαλε στην αγκαλιά της.
-Πάρτο, μυρίζει, της είπε.
- Άλλο και τούτο, μουρμούρισε εκείνη.
Αλήθεια έλεγε. Κλείναν τα μάτια της. Το μόνο που πιθανόν ήθελε ήταν καφές και τσιγάρο.
-Είμαι μάνα τώρα; αναρωτήθηκε.
-Τι πάει να πει μάνα; Επειδή γέννησα;
Την πήγαν στο δωμάτιο. Χαρές, γέλια, οι δικοί της άνθρωποι.
Η σκέψη της όμως ήταν σ’ εκείνον.
Ήθελε να τον δει, να τον αγγίξει, να τον μυρίσει.
Η κοκκινομάλα ήταν ευγενική…….σε δέκα λεπτά θα σας τον φέρουμε, της είπε.
Τυλιγμένος στην γαλάζια πάνα, έμοιαζε ψεύτικος, σαν τις κούκλες που έπαιζε μικρή με τις φίλες της.
Τον άφησε πάνω στο κρεβάτι και έφυγε.
Δεν πέρασε πολύ και άνοιξε τα μάτια του. Ήταν θολά.
Παρ’ όλα αυτά την είδε και τον είδε. Συστηθήκανε με την μία. Δεν χρειάστηκε κόπος. Παλιοί γνώριμοι. Γνωστές οι μυρωδιές τους.
Πρώτη νύχτα και για τους δύο. Για εκείνη ως μάνα, γι αυτόν ως άνθρωπος πλέον.

Ελένη Γρομπανοπούλου

(Άσκηση δημιουργικής γραφής για το μάθημα του Θανάση Βαλτινού Φλώρινα, 25-10-2015).

Αποχαιρετισμός (4)

Δεν είχε ακόμα ξημερώσει. Κατέβηκα τρέχοντας τα σκαλιά και όρμησα στη θέση του συνοδηγού. Σε μισή ώρα θα ήμασταν στο αεροδρόμιο. Είχαμε ζητήσει απ’ τους δικούς της να μην πουν τίποτα. Μόλις μπήκαμε ψάξαμε για την πύλη. Η μητέρα της μας έκανε νόημα, η Όλγα δεν μας κατάλαβε. Γύρισε, μας είδε και έβαλε τα κλάματα. Όλες μας της δώσαμε από κάτι, για να μην μας ξεχάσει στη νέα της ζωή. Είτε σπουδές, είτε δουλειά, όταν χάνεις τον καλύτερό σου φίλο, χάνεις ένα κομμάτι από εσένα. Από την καθημερινότητά σου. Της έδωσα ένα γράμμα. Όλα όσα θα μου λείψουν, όλα όσα της ευχόμουν. Μαζί μ’ εκείνη αποχαιρετούσαμε την παρέα μας και την ζωή μας όπως την ξέραμε. Παράλληλα όμως χαιρόμασταν γι’ αυτήν. Δεν δακρύσαμε, της είπαμε μόνο «Αντίο … ως την επόμενη φορά»! 

Και υπήρξε επόμενη φορά. Πολλές επόμενες φορές, καμία όμως τόσο δύσκολη όσο η πρώτη. Στον πρώτο αποχωρισμό κλονίζεσαι. Ίσως γιατί πρέπει πλέον να υπολογίσεις την ζωή σου με έναν αγαπημένο σου λιγότερο.

Σπυριδούλα Σκούρα

(Φλώρινα, 24/10/2015 Άσκηση Δημιουργικής Γραφής για το μάθημα του  Θανάση Βαλτινού)

Άσκηση ύφους (1)

Διαβάζει η Κατερίνα Σαμαρά

Ομάδα "Πιπεριές Φλωρίνης"

Ελένη Γρομπανοπούλου, Δάφνη Θεοχάρη, Ελένη Λιάπη, Σοφία Λανάρα, Κατερίνα Σαμαρά

(Φλώρινα, 14 Νοέμβρη 2015, Άσκηση ύφους για το μάθημα του Κ. Ντίνα)

Η πρώτη νύχτα (4)

Ώρα 15:20 μ.μ.

Η Τάνια μπαίνει στο σπίτι αλαφιασμένη.
- “Μα καλά πώς έπεσε;”, ρώτησε ο Γιώργος.
- “Απ’ τις σκάλες στην είσοδο της πολυκατοικίας. Την τρελή τα τακούνια την μάραναν.”, απαντά η Τάνια.
- “Και τώρα;” , συνεχίζει ο Γιώργος.
- “Κάταγμα στο πόδι. Κρεβάτι, ξεκούραση. Αλλά ως γνωστόν η Ροδούλα το πήρε λίγο πιο βαριά απ’ ό,τι θα ‘πρεπε. Γιώργο θα πάω να κοιμηθώ μαζί της σήμερα. Να ανέβει λίγο η ψυχολογία της.”
- “Εντάξει αγάπη μου. Έλα, κάθισε να φάμε τώρα.”

Ώρα 19:25 μ.μ.

Η Τάνια ετοιμάζει το σακίδιό της.
- “Τί θα γίνει μικρή; Ούτε δύο βδομάδες παντρεμένοι και το «σκας» στη φίλη σου;”, της απευθύνεται χαριτολογώντας ο Γιώργος.
- “Το ξέρω μωρό μου”, απαντά κατσουφιασμένη εκείνη. Και τον φιλάει. “Αλλά ξέρεις, δεν έχει κανέναν άλλον εδώ.”
Δύο σταγόνες κολόνιας, ένα φιλί ακόμα και φεύγει.

Ώρα 22:15 μ.μ.

Στο σπίτι της Ροδούλας οι δύο φίλες με ποπ-κορν και υπολογιστή μπροστά τους ετοιμάζονται να δουν ταινία. Το Ημερολόγιο. Στο σπίτι της Τάνιας ο Γιώργος φρεσκολουσμένος με το λευκό του μπουρνούζι, ετοιμάζει τις αυριανές οικονομικές του αναλύσεις. Ξαφνικά, ο ήχος του θυροτηλεφώνου, διαπεραστικός, στιγμιαία τον τρομάζει. Πιέζει το κομβίον. Ακολουθεί ο ήχος του ανελκυστήρα κι έπειτα δύο χτυπήματα (σαν συνθηματικό) στην πόρτα. Ανοίγει κι αντικρίζει μια ξανθιά, γνώριμη για εκείνον παρουσία. Με συνοπτικές διαδικασίες την καλεί να περάσει και κλείνει την πόρτα. Δεν προλαβαίνουν να πούνε κάτι. Εκείνη ξεκινά και τον φιλά. Βγάζουν τα ρούχα τους. Κάνουν έρωτα. Στο σαλόνι της Τάνιας. Τελειώνουν την Πράξη τους. Τελειώνει και η ταινία. Τη στιγμή που πάνε να ανταλλάξουν την πρώτη τους μη ερωτική κουβέντα, το κινητό του Γιώργου χτυπά. Από ένστικτο(;) το φέρνει ευθύς στο χέρι του. Ένα μήνυμα. Αποστολέας η Τάνια:

“Είναι η πρώτη νύχτα μετά το γάμο μας που ‘μαι μακριά σου. 

Εύχομαι να μην υπάρξουν πολλές τέτοιες βραδιές για μας. 

Σε σκέφτομαι. 

Ανυπομονώ το Σάββατο να φύγουμε Ισπανία. Το Ταξίδι μας. 

Σ’ αγαπώ πολύ. 

Καληνύχτα αγάπη μου…”

 Πάρης Σταμκόπουλος 

(Θεσσαλονίκη, 05/11/2015 Άσκηση Δημιουργικής Γραφής για το μάθημα του Θανάση Βαλτινού)

Η πρώτη νύχτα (3)

«Πρώτη Νύχτα»

Τα συναισθήματα της χαράς εκκρίνονταν σαν ορμόνη μέσα της. Ένιωθε και πιο όμορφη. Μπορεί να είχε περάσει τα πενήντα προ πολλού, ήταν όμως το γινάτι της τέτοιο που την έκανε να φαίνεται πιο νέα. Ταλαιπωρημένη πολύ. Δεν της ήρθαν εύκολα.
Έστρωνε το λίνο τραπεζομάντηλο και σκεφτόταν πόσο καιρό είχε να δεχτεί κάποιον στο σπίτι. Πόσο καιρό είχε να μοιραστεί το δείπνο της. Σήμερα όμως δεν ήταν μέρα για να τα σκέφτεται αυτά. Σήμερα είχε χαρά. Είχε να τον συναντήσει πάνω από 20 χρόνια. Κάθε φορά που το επιχειρούσε οι προσπάθειές της έπεφταν στο κενό.
Σκεφτόταν από ώρα τι να κάνει μόλις τον αντικρίσει. Να τον σφίξει στην αγκαλιά της ήθελε, να το θέλει και εκείνος όμως. Ήταν διστακτική. Το ρολόι στον τοίχο έδειχνε 8:00 ακριβώς. Είχε ακόμα μία ώρα μπροστά της να σχεδιάσει πως θα τον υποδεχτεί και να στρώσει μηχανικά το τραπέζι. Έβγαλε το σερβίτσιο το καλό και τα ασημένια μαχαιροπίρουνα.
Ερχόταν κατ ευθείαν από το αεροδρόμιο εκείνος. Ανυπομονούσε να έρθει η στιγμή να ανοιξει την πόρτα και να τον κοιτάξει να πλησιάζει. Πιο πολύ για να καταλάβει τις προθέσεις του. Για να ξέρει και εκείνη πως να σταθεί, για να γίνει το δικό του το χατίρι. Άλλωστε εκείνος είχε πάρει την πρωτοβουλία να συναντηθούν μετά από τόσα χρόνια. Δεν ήθελε να πιστέψει πως ήταν από περιέργεια αλλά από πρόθεση. Δεν του κρατούσε κακία, άλλος άνθρωπος εκείνος. Δεν μπορούσε να την καταλάβει και πώς να καταλάβει κανείς κάτι τέτοιο. Μια μητέρα που εγκαταλείπει το γιο της. Πώς να της το συγχωρέσει αυτό; Για να ερχόταν όμως τώρα κάτι σημαίνει.
Καθόταν στην καρέκλα ακούγοντας μόνο τον ήχο του ρολογιού. Οι γόβες τη χτυπούσαν, αλλά δεν τις έβγαζε. Ήθελε να είναι όμορφη. Ένα αυτοκίνητο σταμάτησε έξω από το ισόγειό της. Έτρεξε στο παράθυρο. Αυτός ήταν. Δεν τον κατάλαβε από τα μάτια του, ή την κορμοστασιά του, αλλά από ένστικτο. Χτύπησε το κουδούνι αποφασιστικά, το εννοούσε. Είχε έρθει για να της τα πει όλα. Φιλτραρισμένα βέβαια από τη λογική. Στο συναίσθημά του έλειπε εκείνη.
Η πόρτα ανοίγει και αυτόματα και η αγκαλιά της. Εκείνος με μειδίαμα στα χείλη βγαλμένο από ανάκατα συναισθήματα. –«Καλησπέρα» λέει εκείνος. -«Σε περίμενα» λέει εκείνη και σκέφτηκε πως δεν είχε πιάσει ξανά τον εαυτό της να εννοεί τόσο πολύ αυτό που βγαίνει από τα χείλη της.

Φραγκαντώνη Μαρία

(Αθήνα, 16/11/2015 Άσκηση Δημιουργικής Γραφής για το μάθημα του Θανάση Βαλτινού)

Η πρώτη νύχτα (2)

Nα είσαι καλή και τρυφερή…

Ήταν η πέμπτη μετά από τέσσερα αγόρια. Ή μάλλον ήταν το κορίτσι μετά από τέσσερα παιδιά. «Να τους υπακούς» ήταν η συμβουλή της μάνας και εκείνη υπάκουε. Μαγείρευε, μαντάριζε τις κάλτσες, ετοίμαζε το νερό, για να πλύνουν τις μασχάλες, όταν γυρνούσαν από το χωράφι.
«Το Σάββατο θα έρθει ο Βασίλης της Βαγγελιώς να σε ζητήσει». Τον είχε ακουστά τον Βασίλη. Άκουγε γι ΄ αυτόν από την κυρα-Βαγγελιώ, όταν τα απογεύματα που η κοινότητα άνοιγε το νερό, για να ποτιστούν οι κήποι, οι γυναίκες έβρισκαν την ευκαιρία να μιλήσουν για τα παιδιά τους, τα ζώα, τις σοδειές. Για τους άντρες ούτε λέξη.
«Κοίτα να μάθεις γρήγορα τα χούγια του. Θα τον υπηρετείς πιο εύκολα » της είπε η μάνα, όταν έγινε ο αρραβώνας. Κι εκείνη έμαθε πως πίνει τον καφέ του σκέτο, ότι κάθε που αλλάζει ο καιρός το σώμα του θυμάται την πληγή στον ώμο που του άφησε το παιχνίδι με τον μεγάλο του αδερφό, όταν έπαιζαν παιδιά με το όπλο του πατέρα στην αυλή και πως την επομένη του γάμου θα έφευγε για τον Πειραιά κι από εκεί για την Αμερική. Εκείνη θα πήγαινε αργότερα.
Ο γάμος ορίστηκε για τον Αύγουστο. Ο πατέρας κανόνισε για το αμπέλι. «Το αμπέλι είναι για το κορίτσι». Τότε μόνο μιλούσε γι ΄ αυτή. Όλες οι άλλες κουβέντες του ήταν για τα παιδιά.
«Καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα, καὶ προσκολληθήσεται πρὸς τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν»(…)
Μετά τη στέψη έγινε το γλέντι στο καφενείο του χωριού. Κάποια στιγμή η μάνα την πλησίασε και της είπε: « Σήμερα το βράδυ να είσαι καλή και τρυφερή μαζί του».
Και το βράδυ ήταν καλή και τρυφερή μαζί του και «ἐγένοντο οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν».
Η πρώτη τους νύχτα ήταν και η τελευταία δική της. Τρεις μήνες αργότερα δελτάριο από την Αμερική την ενημέρωσε για τον θάνατό του σε συμπλοκή « εις κακόφημον συνοικίαν».

Δάφνη Θεοχάρη

(Θεσσαλονίκη, 12/11/2015 Άσκηση Δημιουργικής Γραφής για το μάθημα του Θανάση Βαλτινού)

Τελευταία νύχτα (2)

Όπου είναι ο θάνατος, εγώ δεν είμαι; 

Η τελευταία νύχτα που ήμουν ζωντανός ήταν μαρτύριο. Το οξυγόνο στα πνευμόνια μου λιγοστό. Οι παραισθήσεις με κυρίευαν. Η καρδιά δεν έλεγε να σταματήσει. Μα φυσικά, στα πενήντα εφτά ποτέ δε σταματά έτσι εύκολα. Μιλούσα όμως κανείς δεν καταλάβαινε. Δεν αντέχω άλλο, έλεγα. Θέλω να πετάξω. Να φύγω. Να πεθάνω. Ήθελα να φωνάξω, μάταιο. Έχασα την αίσθηση του χρόνου. Περίμενα μόνο το κορίτσι μου να έρθει. Να τη δω μια τελευταία φορά, να τη χαιρετήσω. Ακούω μακρινή τη φωνή της.
- Εγώ είμαι μπαμπά, ήρθα.
Προσπαθώ να γυρίσω το κεφάλι, ήθελα να χαμογελάσω. Δεν ξέρω αν το κατάλαβε. Ματάρες μου αντίο, σκέφτομαι. Οι λέξεις δε βγαίνουν. Το αγόρι μου στέκεται πάντα δίπλα. Εκεί, στα χέρια του θα φύγω. Παιδί μου συγγνώμη, τόσο σε αδίκησα. Πνίγομαι. Το νιώθω πια. Να ανασηκωθώ θέλω ακόμα μία φορά. Πεθαίνω, φώναξα.
Σιωπή παντού. Όχι πόνος, ούτε αγωνία. Γαλήνη. Και κρύο. Πού είμαι; Μια μούμια είμαι τυλιγμένη με σεντόνι λευκό.
Φοράω τώρα ένα κοστούμι ξένο πάνω μου. Εγώ, το θεριό, είμαι πια ένα λείψανο κιτρινισμένο. Ο κόσμος με ασπάζεται αλλά δεν με αναγνωρίζει. Ούτε η γυναίκα μου με γνώρισε. Δεν είναι αυτός , είπε. Έκλαιγε. Τα χέρια μου, οι χερούκλες, σκελέτωσαν. Πού η δύναμή μου. Μόνο ένα σκοινί τα συγκρατεί να μην πέσουν δεξιά κι αριστερά. Αιωνία η μνήμη. ..Τι ωραία η νεκρώσιμος ακολουθία. Την ψέλνουν για μένα. Για φαντάσου! Τους έλεγα ότι δε θ’απαλλαγούν από μένα έτσι εύκολα. Άτιμε καρκίνε. Ο φίλος μου μίλησε τόσο ωραία. Αχ να μπορούσα να σηκωθώ να τον αγκαλιάσω. Θα κλαίγαμε μαζί.
Πριν να κατεβώ στο μνήμα έπιασε βροχή. Τι βάλσαμο! Ακούω το κορίτσι να φωνάζει.
- Να βραχεί. Αφήστε να βραχεί. Τόσο καιρό ρωτούσε μόνο τι καιρό κάνει έξω. Αφήστε να πιει όσο νερό δεν ήπιε.
Το καπάκι κλείνει. Σκοτάδι. Ακούω μόνο τη λάσπη που με σκεπάζει. Πέθανα και είναι απόλυτο.

Α.Γ

(11/11/2015 Άσκηση Δημιουργικής Γραφής για το μάθημα του Θανάση Βαλτινού)

Τελευταία νύχτα (1)

Η ώρα ήταν ήδη επτάμιση. Κατέβηκα τρέχοντας τις σκάλες με την ελπίδα η βροχή να έχει σταματήσει.
Πάλι θάλασσα τα’ κανα. Για μια ακόμη φορά με περιμένει για δείπνο στις οκτώ.
Τελευταία η κατάσταση έχει παραγίνει. Αλλά η θέση της Διευθύντριας σε Πολυεθνική δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για πολυτέλειες.
Από την άλλη, το καινούριο διαμέρισμα στο κέντρο του Μανχάταν με θέα στο πάρκο δεν μπορούσε να περιμένει. Τα δάνεια έτρεχαν.
Κι ο Τζόρτζ να πιέζει…
Με τις σκέψεις αυτές να στροβιλίζουν στο μυαλό μου, βρέθηκα στον δρόμο.
Η βροχή εκεί! Ο Μάρκο, ο οδηγός, είχε σχολάσει προ πολλού. Έπρεπε να πάρω ταξί.
Μάταια. Τρέχοντας πάλι βγήκα στην 7η για καλύτερη τύχη.
- Ταξί!
Ανοίγω την πόρτα και πριν προλάβω να μπω, με πιάνει απ’ τον ώμο.
- Συγγνώμη, μπορούμε να το μοιραστούμε;
Γυρίζω και τα χάνω.
Ήταν εκεί…Όπως τον θυμόμουν, παρά τα δεκαπέντε χρόνια που είχαν περάσει.
- Σούζαν, εσύ!!!
- Εγώ… τραύλισα, δίνοντάς του μια χλιαρή χειραψία αλλά τα μάτια ήμουν σίγουρη ότι έδειχναν άλλα.
Αγκαλιαστήκαμε όπως δυο παλιοί φίλοι που έχουν να βρεθούν χρόνια και μπήκαμε στο ταξί.
Είχε εγκατασταθεί πριν πέντε περίπου χρόνια στο Παρίσι μαζί με τη γυναίκα του και τα τρία τους παιδιά και ήρθε στη Νέα Υόρκη για να διευθετήσει την οριστική παράδοση της εταιρείας του.
Στη διαδρομή, καθώς μου μιλούσε, σκεφτόμουν την τελευταία μέρα που τον είδα στο Μέην.
Μπλου τζήν, αμάνικο καρό πουκάμισο κι ένα πρόσωπο όλο φως.
Εκεί μου ορκίστηκε ότι δε θα μ’ εγκατέλειπε ποτέ.
Δεν ξέρω τι συνέβη. Κάποια στιγμή άκουσα ότι ο πατέρας του είχε σοβαρές οικονομικές εκκρεμότητες και έφυγαν ξαφνικά. Αλλά τι σημασία είχε;
- Θέλεις να πάμε κάπου να κάτσουμε να τα πούμε; Με ρώτησε επαναφέροντάς με στην πραγματικότητα.
Σταμάτησε το ταξί και βγήκαμε.
- Λοιπόν; Φαγητό, ποτό; Τί θέλεις να σε κεράσω;
- Μια τελευταία νύχτα, είπα χωρίς τύψεις…

Αντώνης Σαμαράς

(Βέροια, 11/11/2015 Άσκηση Δημιουργικής Γραφής για το μάθημα του Θανάση Βαλτινού)

Η πρώτη νύχτα (1)

Κάθομαι στο πεζοδρόμιο και τρώω δυο τρεις ρώγες σταφύλι, να μαλακώσω το στομάχι απ’  τις στροφές.
-Θα κατέβεις στη στάση για το ΤΕΙ. Εντάξει;
Έχω φτάσει μόλις Ρέθυμνο. Κοντεύει δώδεκα.  Μεγάλο ταξίδι. Καστοριά-Θεσσαλονίκη, Θεσσαλονίκη-Ηράκλειο με το αεροπλάνο, Ηράκλειο-Ρέθυμνο.
Με τις βαλίτσες μου δίπλα, σεντόνια για το καινούργιο σπίτι, δώρα καστοριανά για τους φίλους, ζαλισμένη από το δρόμο, κατάκοπη, ξεκουράζομαι στη σκέψη του γιου και περιμένω.
Η εικόνα του με το χαμόγελο και τα νιάτα πλησιάζει.
-Από δω ο Χρήστος. Τον Πέτρο τον ξέρεις.
Οι βαλίτσες, ασήκωτες απ’  τα καστοριανά φασόλια,  φεύγουν από τα χέρια μου. Ανηφορίζουμε για το ΤΕΙ.
Η προηγούμενη επίσκεψη ενάμιση χρόνο πριν , όταν ήρθαμε,  να γραφτεί.
Τώρα, εδώ και μια βδομάδα έχει γίνει το σπίτι του. Κατάληψη. Στην περσινή, πρωτάκι τότε, είχε γίνει η μασκότ της σχολής. Τον έβρισκαν να κοιμάται σε διάφορα σημεία. Όλες τις ώρες εκεί.
Φτάνουμε. Η πρώτη αίσθηση, νεανικά χαμόγελα και μουσικές. Συστάσεις. Να με παρουσιάσει στους συμφοιτητές. Οι βαλίτσες παίρνουν τη θέση τους δίπλα στο πεζούλι και περιμένουν. Είμαστε στον έξω χώρο. Είναι γεμάτος νέους.
Οι μουσικές σήμερα είναι εδώ, για να δώσουν το παρόν αλληλεγγύης στους μετανάστες.  Φαλάφελ, κους-κους με μυρωδικά, αράβικη πίτα και μπύρες πωλούνται. Το αντίτιμο, προσφορά συμπαράστασης.
-Πάμε στο συντονιστικό.
Μπαίνουμε μέσα. Αίθουσα σχολείου. Καθόμαστε στα τελευταία θρανία. Η συζήτηση για τις δράσεις.
- Να σου φτιάξω τσάι;
Ναι, είμαι στο σπίτι του. Με φιλοξενεί. Οι συνοδοιπόροι του με δέχονται. Μου εξηγεί χαμηλόφωνα, για να καταλαβαίνω. Σχέδια δράσης, δίκαια αιτήματα, συντονισμός.
Βγαίνω έξω από την αίθουσα. Διάδρομος. Διαβάζω έξω από τις πόρτες. Γραφείο καθηγητών. Εργαστήριο επεξεργασίας σημάτων και ακουστικής. Γραφείο φοιτητικού συλλόγου. Στην Ουτοπία και παραπέρα…
Τουαλέτες. Κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Φοιτήτρια ετών… 

Αρετή Κάρκου

(Καστοριά, 11/11/2015 Άσκηση Δημιουργικής Γραφής για το μάθημα του Θανάση Βαλτινού)

Πριν τις εξετάσεις

Δύσκολα τα πράγματα σήμερα. Πρέπει ν’ αντέξω την πίεση. Αύριο είναι οι εξετάσεις. Άλλο λίγο μπροστά στον υπολογιστή και το μυαλό μου θ’ αρχίσει να βγάζει φωτιές.
Βγαίνω έξω. Πάνω στο ποδήλατο ξεκουράζω τον φορτωμένο εγκέφαλο. Ποδηλατώ για το αγαπημένο πάρκο. Κάθομαι στο συνηθισμένο παγκάκι και χαλαρώνω. Εικόνες ηρεμίας μπροστά μου. Παρτέρια με λουλούδια, παιδάκια που παίζουν. Νιώθω ανακούφιση. Αποδομήσεις κι επάλληλες γραφές υποχωρούν.
-Να καθίσω;
Ένας ώριμος άντρας κάθεται δίπλα μου και πιάνουμε την κουβέντα. Συγγραφέας. Μιλάμε σα γνώριμοι από καιρό.
Τι παιχνίδια παίζει η ζωή! Θα πάω αύριο καλά στις εξετάσεις.

Σημείο αναφοράς της άσκησης ένα πάρκο

Αρετή Κάρκου

(Φλώρινα, 24/10/2015 Άσκηση Δημιουργικής Γραφής για το μάθημα του Θανάση Βαλτινού)

Μάστιγα

Αύγουστος. Κυριακή απόγευμα. Ζέστη στο ζενίθ.

Μπαίνω απ’ το Ζάππειο για να βγω στο Στάδιο. Τον κρατώ απ’ το χέρι ενώ είναι μούσκεμα στον ιδρώτα.

- Μαμά! Θέλω να μ’ αφήσεις να παίξω λίγο με το κοριτσάκι, μου λέει.

Ξαφνιάζομαι. Γυρίζω και τη βλέπω με κουρελιασμένα ρούχα, ξυπόλητη στα πυρωμένα πλακάκια του πάρκου.

Απλανές βλέμμα, με μάτια κόκκινα απ’ το κλάμα.

Οι συστάδες των θάμνων του πάρκου παίρνουν ζωή καθώς ξεπετιέται ανάμεσά τους.

Είναι δεν είναι 85 χρονών.

Τα βλέμματά μας συναντιούνται και δείχνει να με καταλαβαίνει, όπως κι εγώ…

Αρπάζει το κορίτσι απ’ το χέρι ενώ ταυτόχρονα αρπάζω το κινητό μου.

Μέχρι να φτάσει στο στάδιο, η Αστυνομία ήρθε.

Λίγο έλειψε…

 Σημείο αναφοράς της άσκησης ένα πάρκο

Αντώνης Σαμαράς 

(Φλώρινα, 24/10/2015 Άσκηση Δημιουργικής Γραφής για το μάθημα του Θανάση Βαλτινού)

  

Άσκηση Δημιουργικής Γραφής (3)

Ο ΒΙΚΤΩΡ

Ο Βίκτωρ, άρτι αποφοιτήσας από το Πανεπιστήμιο, φτάνει στα γραφεία της Δευτεροβάθμιας.
Μπαίνει στο ασανσέρ αδιαφορώντας για την άχρωμη, τσόχινη επένδυση που μύριζε απλυσιά. Αγέρωχος, βάζει τα χαρτιά στη μασχάλη, πατάει το κομβίο, κοιτάζεται στον καθρέφτη και χαμογελά.
Βγαίνει από το ασανσέρ και, σχεδόν τρέχοντας, φτάνει στο γραφείο που θα τον οδηγήσει στο δρόμο της επιτυχίας. Παραδίδει τα έγγραφα εισπράττοντας, προς μεγάλη του έκπληξη, το γέλιο των δύο υπαλλήλων.
- Άλλος ένας στον μακρύ κατάλογο! Κλείσε την πόρτα φεύγοντας!
Ο Βίκτωρ μπαίνει στο κουτί. Η τσιγαρίλα και η ιδρωτίλα είναι έντονη πια. Κοιτάζει στον καθρέφτη καμπουριασμένος και βλέπει τον λεκέ του ιδρώτα στο πουκάμισο.
- Φίλε, φάγαμε ήττα από τα αποδυτήρια! μονολόγησε.

Κείμενο βασισμένο σε λέξεις σχετικές με το ασανσέρ

Ομάδα: «ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ!!!»

Σαμαρά Κατερίνα Στουγιαννίδης Αλέξανδρος Σαμαράς Αντώνης

(Φλώρινα, 23/10/2015 Συνεργατικό παιχνίδι Δημιουργικής Γραφής για το μάθημα της Ιωάννας Αρβανίτη )

Παιχνίδια Δημιουργική Γραφής (3)

Η ΓΟΥΡΟΥΝΑ

Μια χοντρή γουρούνα
που ήταν σκέτη σκούνα
φόρεσε μια γούνα
να πάει να δει την Ντρούνα.
Και στο δρόμο η μπουμπούνα
συναντάει μια κουρούνα
και της φόρεσε κουδούνα.


Η ΒΑΜΠΙΡΕΛΑ

Η Βαμπιρέλα φορούσε μια κορδέλα
είχε μία τρέλα
να τρώει μοτσαρέλα
να γίνει σα σαμπρέλα.
Μα πού πας ρε συ κοπέλα
θες να βγεις στην πασαρέλα
για να κάνεις τη μοντέλα;

Ομάδα: «ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ!!!»

Σαμαρά Κατερίνα Στουγιαννίδης Αλέξανδρος Σαμαράς Αντώνης

(Φλώρινα, 23/10/2015 Συνεργατικό παιχνίδι Δημιουργικής Γραφής για το μάθημα της Ιωάννας Αρβανίτη )

Αποχαιρετισμός (3)

Περπατούσαν για μέρες. Τα πόδια τους είχαν βγάλει πληγές ενώ άλλοι ήσαν ξυπόλυτοι.
Το κρύο πιρούνιαζε το δέρμα και το στομάχι κόμπος απ’ την πείνα.
Μόνο τους όπλο η ελπίδα ότι θα φτάσουν…Εκεί όπου δεν υπάρχει πόλεμος, βόμβες και πόνος ۟۬۬ σωματικός και ψυχικός.
Η Ντρούνα βρισκόταν κάπου στη μέση του αλλόκοτου καραβανιού με το παιδί στην αγκαλιά. Εκατό άτομα πάνω κάτω.
Όταν έφτασαν στα τουρκικά παράλια τους παρέλαβε το καράβι.
Μπήκαν στ’ αμπάρι. Αυτή ήταν η συμφωνία για τις γυναίκες και τα παιδιά.
Μια βδομάδα μετά, το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Τα σύνορα για την Ουγγαρία ήσαν μόλις τριακόσια μέτρα μακριά.
Όταν ξεκίνησαν οι ταραχές, μόλις που είχε φτάσει μια ανάσα απ’ το σημείο ελέγχου.
Φωνές, σπρωξίδι και ξύλο απ’ την Αστυνομία πάνω στις ταλαιπωρημένες ψυχές.
Το παιδί την κοίταξε σα να ήξερε…
Πριν από λίγη ώρα οι αρχές είχαν εκδώσει διαταγή να κλείσουν τα σύνορα. Κι αυτή, μια ανάσα μακριά…
Όταν έφτασε η σειρά της, ο αστυνομικός της είπε κάτι που δεν καταλάβαινε αλλά μέσα της ήξερε το ταξίδι δε θα συνέχιζε άλλο γι’ αυτή.
Μέχρι εκεί…
Τού’ δειξε το παιδί κοιτώντας τους τελευταίους συμπατριώτες της που περνούσαν.
- Το παιδί! Πάρτε τουλάχιστον το παιδί!
Ο αστυνομικός έκανε πως δεν είδε, όταν έδινε το παιδί σ’ έναν από τους τελευταίους που περνούσαν μαζί μ’ ένα κομμάτι χαρτί που’ χε πάνω μια διεύθυνση.
Το κοίταζε καθώς απομακρυνόταν στέλνοντας του έναν νοερό αποχαιρετισμό.
Το ταξίδι γι’ αυτήν τελείωνε εκεί…

Αντώνης Σαμαράς 

(Φλώρινα, 24/10/2015 Άσκηση Δημιουργικής Γραφής για το μάθημα του  Θανάση Βαλτινού)

Άσκηση Δημιουργικής Γραφής (2)

Άνοιξε την πόρτα του ασανσέρ. Το άρωμα βανίλιας την άγγιξε αμέσως. Αν και για πρώτη φορά ως νέα συγγραφέας, έπαιρνε την απόφαση να εκτεθεί, να δοκιμαστεί καταθέτοντας το δημιούργημά της στα χέρια ενός εκδότη. Η βανίλια έφερνε στο μυαλό αναμνήσεις από τα παιδικά της χρόνια, ισορροπούσε με την αγωνία και την προσδοκία της : ένας καινούριος κόσμος την περίμενε. Άραγε ο προορισμός του βιβλίου της θα ήταν ανοδικός όπως η πορεία που διέγραφε το ασανσέρ για τον πέμπτο όροφο ;

(Το κείμενο είναι ημιτελές)

Κείμενο βασισμένο σε λέξεις σχετικές με το ασανσέρ

Ομάδα : "Σιντερέλα"

Κολάση Βαλεντίνα, Ρούβαλης Βασίλης, Σκούρα Σπυριδούλα, Φραγκαντώνη Μαρία 

(Φλώρινα, 24/10/2015 Συνεργατικό παιχνίδι Δημιουργικής Γραφής για το μάθημα της Ιωάννας Αρβανίτη)

Παιχνίδια Δημιουργική Γραφής (2)

Ομοιοκαταληξία με –ούνα και –έλα

Μια μικρή μικρή ζουζούνα
Που τη λεγαν Μαρινέλα
Χόρευε όλη μέρα ταραντέλα

Καταγόταν απ΄ τη Λούνα
Που φορούσαν όλοι γούνα.

Έλα χαμογέλα και βάλε λίγη τρέλα
Πέτα τη μπαστούνα, μπες μέσα στη μαούνα
Φάε τη σαρδέλα να γίνεις όμορφη κοπέλα

Ομάδα : "Σιντερέλα"

Κολάση Βαλεντίνα, Ρούβαλης Βασίλης, Σκούρα Σπυριδούλα, Φραγκαντώνη Μαρία  

(Φλώρινα, 24/10/2015 Συνεργατικό παιχνίδι Δημιουργικής Γραφής για το μάθημα της Ιωάννας Αρβανίτη)

Άσκηση Δημιουργικής Γραφής (1)

Ακόμη ένα ταξίδι και σήμερα

Ξυπνώ κάθε πρωί στις 6:23. Πίνω καφέ με άρωμα βανίλιας και 5 κουταλιές ζάχαρη. Παίρνω την ομπρέλα μου και ξεκινώ για τον προορισμό μου, το ασανσέρ της Φιλοσοφικής Σχολής. 

Κάθε μέρα κι ένα διαφορετικό ταξίδι.

Ανοίγω την πόρτα, κοιτάζω τον καθρέφτη και αποφασίζω πού θα πάω σήμερα.

Ταξίδι δίχως εισιτήριο.

Άνθρωπος δίχως πρόσωπο.

Κείμενο βασισμένο σε λέξεις σχετικές με το ασανσέρ

Ομάδα: "Πιπεριές Φλωρίνης"

                                      Αρετή Κάρκου, Δάφνη Θεοχάρη, Ελένη Λιάπη, Σοφία Λανάρα

(Φλώρινα, 23/10/2015 Συνεργατική άσκηση Δημιουργικής Γραφής για το μάθημα της Ιωάννας Αρβανίτη)

Παιχνίδια Δημιουργική Γραφής (1)

Ομοιοκαταληξία σε –έλα και –ούνα

Η μικρή Μαρκέλα
με τη ροζ κορδέλα
και τη μωβ ομπρέλα
που πουλούσε τρέλα
έφαγε σαρδέλα
και στο πηγαινέλα
με μία σαμπρέλα
έπαθε σαλμονέλα

Μια γουρούνα
που έφαγε παπαρούνα
ένιωσε κουρούνα
πάνω σε μια σκούνα
δίπλα στη μαούνα.

Ομάδα: "Πιπεριές Φλωρίνης"

                             Αρετή Κάρκου, Δάφνη Θεοχάρη, Ελένη Λιάπη, Σοφία Λανάρα         

(Φλώρινα, 24/10/2015 Συνεργατικό παιχνίδι Δημιουργικής Γραφής για το μάθημα της Ιωάννας Αρβανίτη)

Αποχαιρετισμός (2)

             

φωτ. π.Κ.Καλλιανού (Λιμάνι Λουτράκι Σκοπέλου στην πλαγιά Κλήμα Σκοπέλου)

   Οι δυο φιγούρες στο λιμάνι όλο και μικραίνουν. Κάθε καλοκαίρι το ίδιο, εγώ φεύγω λίγο πιο νωρίς από το νησί, το σχολείο με περιμένει, κι αυτοί παραμένουν μέχρι μέσα Σεπτέμβρη.

Αποβραδίς εκείνη στην κουζίνα ετοιμάζει μαρμελάδα δαμάσκηνο, ακρίταμα και τσιτσίραβλα στο αλάτι, φρέσκα σύκα και κορόμηλα.
Εκείνος στο καθιστικό παρέα με τα βιβλία του.
-Θα κοιτάξεις το κουτί της αλληλογραφίας μην έχει κάτι επείγον και θα με ενημερώσεις. Και να θυμάσαι. Πρώτα απ’ όλα τα μαθήματά σου. Να ετοιμάζεις σχέδια διδασκαλίας. Εγώ μια ζωή διάβαζα για το σχολείο και μου ‘λεγε η μάνα μου: «Κι εγώ, Κωστάκη μου, νόμιζα ότι θα τελειώσεις το πανεπιστήμιο και θα τα ξέρεις».
Η μάνα κι ο πατέρας. Οι φιγούρες που βλέπω να μικραίνουν στο λιμάνι. Τους αφήνω πάλι για την πόλη του Βορρά και νιώθω ότι τους εγκαταλείπω.
-Να πάρεις μετάθεση. Να έρθεις Βόλο. Να σε έχουμε κοντά, λέει η μάνα.
Ο πατέρας δεν το λέει, το θέλει.
Το καράβι σφυρίζει. Οι δυο φιγούρες σβήνουν.

φωτ. π.Κ.Καλλιανού Λουτράκι Γλώσσας Σκοπέλου

Αρετή Κάρκου

(Φλώρινα, 24/10/2015 Άσκηση Δημιουργικής Γραφής για το μάθημα του Θανάση Βαλτινού)

Αποχαιρετισμός (1)

Επιτέλους έφτασε η ώρα. Μάζεψα τα πράγματά μου. Σάμπως και πόσα είχα;
Δύο , τρεις μπλούζες, μια ζακέτα φούτερ, δύο παντελόνια, εσώρουχα, βιβλία, και τα σουβενίρ από τις αδερφές μου.
Ζήτησα επιπλέον τσάντα για να τα βάλω. Δεν ήθελα να τα χαλάσω. Αναμνήσεις μέσα σε μια νάιλον σακούλα.
Αυτές με στήριξαν δεν ήταν εύκολο.
Στην αρχή με κοιτούσαν με καχυποψία. Γρήγορα όμως άλλαξαν τα πράγματα.
Η Ιφιγένεια, πρώτη και καλύτερη, με ρώτησε από πού είμαι.
- Από Θεσσαλονίκη της απάντησα.
-Εσύ;
Απάντηση δεν πήρα, παρά μόνο κάτι μασημένα λόγια με τις κολλητές της. Σημασία δεν μου έδιναν. Μόνη ξυπνούσα, μήνη έτρωγα, μόνη μιλούσα, όλα μόνη.
Κόντευα να σαλτάρω.
Ένα πρωινό, δεν άντεξα άλλο. Έπιασα την Ιφιγένεια, την Μυρτώ, και την Άννα Μαρία και τις είπα:
- Τώρα εσείς είστε η οικογένειά μου. Θέλετε δεν θέλετε θα μου μιλάτε.
Από κείνη την μέρα είμασταν μαζί. 19 μήνες και 2 μέρες. Η Ιφιγένεια τραγουδούσε, η Μυρτώ ψυχολόγος, η Άννα Μαρία ζωγράφος, και εγώ της Αγγλικής. Στην καθεμία αναλογούσαν δυόμιση τετραγωνικά μέτρα. Τα ενώσαμε και ελευθερωθήκαμε. Έμαθα να ζωγραφίζω και να ζω το εδώ και τώρα.
- Κορίτσια καλή αντάμωση. Θα τα πούμε έξω.

Ελένη Γρομπανοπούλου

(Φλώρινα, 24/10/2015 Άσκηση Δημιουργικής Γραφής για το μάθημα του Θανάση Βαλτινού)

1ο ΠΣΚ Φλώρινα, 23-25 Οκτώβρη 2015 Ιωάννα Αρβανίτη-Θανάσης Βαλτινός-Andrew Cowan Στιγμιότυπα

Created with Padlet

1η ανάρτηση