Κείμενο του Χρήστου Μιχαηλίδη από την Ελευθεροτυπία της 1/4/2005

Γάζα: Ο Τζαμίλ Ασουάν έιναι μόλις 43 ετών. Φαίνεται πολύ μεγαλύτερος. Και νιώθει, όπως μου
λέει, πεθαμένος. Έχει πέντε χρόνια που εργάζεται οικειοθελώς στο Ανατολικό Κοιμητήριο Μαρτύρων στη Γάζα. Εκεί έχουν ταφεί τα τελευταία χρόνια εκατοντάδες θύματα των λεγόμενων χειρουργικών επιθέσεων που πραγματοποίησαν οι Ισραηλινοί εναντίον επιλεγμένων «τρομοκρατικών στόχων». Περισσότερα από 500 μικρά παιδιά, κάτω των 10 ετών, σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια τέτοιων επιθέσεων. Ο Τζαμίλ τα έθαψε όλα. «Και γι’ αυτό, μέσα στα τελευταία αυτά χρόνια, γέρασα τόσο. Άσπρισαν τα μαλλιά μου από τη μια μέρα στην άλλη, γέμισε ρυτίδες το πρόσωπό μου, κάθε κύτταρο ομορφιάς που είχα μέσα μου καταστράφηκε». (…)

 Ώστε εδώ, λέω μέσα μου καθώς περιφέρομαι στους τάφους, εκτυλίσσονταν οι σπαρακτικές σκηνές που βλέπαμε στις τηλεοράσεις μας, κάθε που έθαβαν τα αθώα θύματα αυτού του παράλογου πολέμου; Ο Τζαμίλ με ξεναγεί σε κάθε μνήμα. Εδώ, λέει, ο Γιανάν, 25 χρονών φοιτητής, σκοτώθηκε από ρουκέτα, ενώ επέστρεφε μέρα-μεσημέρι στο σπίτι του. Εδώ, ένα κορίτσι 3 μηνών, που δεν πρόλαβαν να του δώσουν καν όνομα. «Την έθαψα και όταν έφυγαν οι συγγενείς της, την ξέθαψα, την κράτησα στην αγκαλιά μου, της έπλυνα το πρόσωπο και έκλαιγα όλη νύχτα».

Banksy, Bomb Damage

Μου ζήτησε να σας κάνω πεζό ή ποίημα κι εγώ στέκομαι μπροστά σας βουβή και σας κοιτώ. Κι οι λέξεις αδυνατούν να αρθρωθούν. Οι λέξεις κομπιάζουν. Μένουν εκεί στο λαρύγγι και βγαίνουν σε λυγμό και παράπονο.

Παιδιά του πολέμου της Γάζας, είστε εδώ μπροστά μου, άψυχα σώματα.

Αρετή Κάρκου

 [Άσκηση-δοκιμή στο μάθημα του Κώστα Καβανόζη, 5/12/2015, Αθήνα]

Τζέιμς Τζόυς, Οδυσσέας, 1922

Τα χείλια του χείλισαν και στομάτισαν άσαρκα αέρινα χείλια: στόμα στη μήτρα της. Μνμαα, μνήμα όλο μήτρα. Το στόμα του έγινε καλούπι βγάζοντας ανείπωτη ανάσα: οοεεεααααα: βρυχηθμός καταρράκτη πλανητών, σφαιρικών, φλεγόμενων, που βρυχώνται εραπεραπεραπεραπεραπέρα

Alex Senna, Sao Paulo

Τα χείλη του τη φίλησαν στο στόμα. Ένα μήνυμα στη μήτρα της ήταν. Το στόμα του κόλλησε στο στόμα της κι η ανάσα του τη γέμισε.

Αρετή Κάρκου

[Από τον μοντερνισμό στον ρεαλισμό: άσκηση-δοκιμή στο μάθημα του Κώστα Καβανόζη, 5/12/2015, Αθήνα]

Ευχές για χαρές και δημιουργίες !

Merry Christmas from Heartcyprus

It's all about spreading the love! Merry Christmas from Heart Cyprus

Δημοσιεύτηκε από Heart Cyprus στις Τετάρτη, 23 Δεκεμβρίου 2015

3ο ΠΣΚ Αθήνα, 4-6 Δεκέμβρη 2015 Καβανόζης-Καστρινάκη, Στιγμιότυπα

Created with Padlet

2ο ΠΣΚ Φλώρινα, 13-15 Νοέμβρη 2015 Κώστας Ντίνας, Στιγμιότυπα

Created with Padlet

Μαντάμ Μποβαρύ, Γκουστάβ Φλωμπέρ, 1856

Ήταν χλωμή παντού, λευκή σαν το σεντόνι. Το δέρμα της μύτης ήταν τραβηγμένο προς τα ρουθούνια, τα μάτια της σε κοιτούσαν αόριστα. Από τη στιγμή που ανακάλυψε τρεις γκρίζες τρίχες στους κροτάφους της, έλεγε διαρκώς ότι γερνάει… Τα βλέφαρά της έμοιαζαν να ταιριάζουν εκφραστικά με το έντονο ερωτικό βλέμμα, εξαφανίζοντας τις κόρες των ματιών, ενώ μια δυνατή έμπνευση επέκτεινε τα ρουθούνια, ανασηκώνοντας τη σαρκώδη γωνία των χειλιών της…

Ήταν χλωμή σαν το κερί, λευκή σαν τις απάτητες οροσειρές που ο χιονιάς τις ντύνει χωρίς φειδώ. Τα ρουθούνια της, μικρές καλοσχηματισμένες σπηλιές πάνω από τα άσαρκα σαρκώδη χείλη της. Η ματιά της αόριστη, όπως και οι υποσχέσεις που μου έδινε. «Πλησιάζω στη δύση του βίου μου» ήταν η επωδός της, κάθε φορά που η ματιά της έπεφτε στα μαλλιά που αποχαιρετούσαν το χρώμα της νιότης. Τα βλέφαρά της ερωτικά, όπως το βλέμμα, το κορμί, οι σπασμοί του…

Δάφνη Θεοχάρη

[Από τον ρεαλισμό στον ρομαντισμό: άσκηση-δοκιμή στο μάθημα του Κώστα Καβανόζη, 5/12/2015, Αθήνα]

"Και της έλεγα"

Και της έλεγα πως ήταν χλομή όμοια με το λευκό σεντόνι πως το δέρμα στη μύτη της ήταν αστείο έτσι όπως τραβιόταν στα ρουθούνια πως με αιφνιδίαζε κάθε φορά με την αόριστη κίνηση των ματιών της πως έτρεμα για τις τρεις γκρίζες τρίχες στους κροτάφους της πως δεν με πειράζει πως την αγαπώ έτσι κι αλλιώς πως κι ας γερνάει είναι νέα πως θα γκριζάρω τους δικούς μου κροτάφους για να φαίνομαι ίδιος ή και αστείος στα μάτια της πως για μένα ο έρωτας είναι διαρκής, αιώνιος μα κι άλλες λέξεις που δεν θυμάμαι αλλά τις νιώθω όλες (λέγοντας ψιθυρίζοντας εννοώντας τες) και της έλεγα τώρα πια και της έλεγα από πάντα και της έλεγα έλεγα έλεγα έλεγα έλεγα… 

Βασίλης Ρούβαλης

[Άσκηση-δοκιμή μοντερνιστικού μονολόγου στο μάθημα του Κώστα Καβανόζη, 5/12/2015, Αθήνα]