Δευτέρα 14 Μαρτίου 2016

Άσκηση για τα χρονικά κενά

Δύσκολο τμήμα. Πρέπει να βρω τον τρόπο. Λοιπόν, θα τα βάλω να κάθονται αγόρι κορίτσι. Πρέπει να σπάσω αυτή την αγορίστικη δυναμική. Αυτά τα αγόρια δεν παλεύονται. Κάθε κορίτσι θα υιοθετήσει ένα αγόρι. Σ’  αυτή την ηλικία αυτές είναι πιο ώριμες. Μαμάδες με τα παιδιά τους. Να τα συμμαζεύουν.
Λοιπόν, μπράβο μου, πέτυχε! Τα κορίτσια έκαναν καλά τη δουλειά τους. Μπήκαν στο ρόλο τους. Ένιωσαν σημαντικές και τα αγόρια σχεδόν υποτάχτηκαν. Η δραστηριότητα έγινε όπως ακριβώς την είχα σκεφτεί. Συνεργάστηκαν και ετοίμασαν  το συννεφόλεξο για τον Μικρό Πρίγκιπα, τα τριαντάφυλλα και την αλεπού. Για να δούμε πώς θα πάει στη συνέχεια. Λέω να το επαναλάβω.

Αρετή Κάρκου
Φλώρινα, 19 Φλεβάρη 2016
Άσκηση για το μάθημα της Πένυς Φυλακτάκη σχετικά με τα Χρονικά Κενά

«Η Τζένη είναι έξω φρενών με τον πατέρα της»: Η δραματική συνθήκη

Τζένη: Μη μου πεις ότι θα τη φέρεις και στο σπίτι.
Πατέρας: Γιατί τι πρόβλημα υπάρχει.
Τζένη: Τι πρόβλημα υπάρχει; Καλά είσαι τελείως  αναίσθητος; Τίποτα δεν καταλαβαίνεις;
Πατέρας: Μήπως είσαι υπερβολική;
Τζένη: Εγώ υπερβολική; Μήπως να της δώσω και το δωμάτιό μου; Αλλά ξέχασα θα κοιμάστε μαζί...Δεν το πιστεύω τι μου συμβαίνει. Μια μικρούλα η ερωμένη του μπαμπά μου. Γιατί μου το κάνεις αυτό; Τι θα πω στις φίλες μου; Ότι ο μπαμπάς μου είναι με μια συνομηλική μου;
Πατέρας: Ηρέμισε, μη φωνάζεις. Θα μας ακούσουν οι γείτονες
Τζένη: Να μας ακούσουν, να μάθουν τα χάλια σου. Σα δε ντρέπεσαι!
Πατέρας: Μα δεν την έχεις γνωρίσει καν.
Τζένη: Δε θέλω να τη γνωρίσω. Δε θέλω. Τέλος η συζήτηση. Ή αυτή ή εγώ...

Φλώρινα, 19-2-2016
Συνεργατική εργασία για το μάθημα της Πένυς Φυλακτάκη
Ιφιγένεια Βίτσα,Αρετή Κάρκου, Μαρία Χοντρογιάννη

Κοιτάζεις το ποίημα

Κοιτάζεις το ποίημα και χαμογελάς και χμ δεν ξέρω τι σκέφτεσαι τι σκέφτεσαι ναι είναι ωραίο ανασαίνω το βλέμμα σου κι εσύ κοιτάς το ποίημα και χαμογελάς κοιτάς και χαμογελάς είσαι εσύ εκεί και κοιτάς ανασαίνω το βλέμμα σου κοιτάς χαμογελάς κορίτσι του χορού κορίτσι μαζί μου και χαμογελάς αυτό το βλέμμα σου βαθύ κι εσωτερικό κι ύστερα βλέπω το χαμόγελό σου και μου χαμογελάς πόσο κοιτάς τη μορφή μου έτσι που σε κοιτώ κι ύστερα κι ύστερα ναι αυτό το ποίημα...


Αρετή Κάρκου
Φλώρινα, 19 Φλεβάρη 2016
Άσκηση ζεστάματος για το μάθημα της Πένυς Φυλακτάκη

Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2016

Οδύσσεια, Μια μέρα μετά (6)

Το επόμενο διάστημα υπήρξε γαλήνιο στην Ιθάκη... Ο Οδυσσέας ξυπνούσε νωρίς το πρωί, περιηγούνταν στην πόλη και στο λιμάνι, μιλούσε με τους κατοίκους, χαιρετούσε κι έπιανε χαρωπή κουβέντα με προσφιλή πρόσωπα του νησιού, γνώριμα παρά την απουσία του για είκοσι χρόνια.
Η Πηνελόπη περίμενε να επιστρέψει στο παλάτι κατά το μεσημέρι, την ώρα του φαγητού. Είχε καταλάβει ότι ο άντρας της χρειαζόταν αυτή την κοινωνική επαφή, την επαναφορά του σε μια καθημερινότητα… Με την αίσθηση της νηνεμίας στα σωθικά της αλλά και επιτέλους με την ισορροπία που έβρισκε πάλι, μετά απ’ όλες αυτές τις περιπέτειες και για τους δύο, θέλησε να βιώσει εκ νέου τη συζυγική ζωή. Όλα φαίνονταν όμορφα, ανανεωμένα, χαριτωμένα. Θα μπορούσε ο έρωτάς της για τον Οδυσσέα να δυναμώνει, να εξακολουθεί μετά το τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.
Ωστόσο, κάτι την ενοχλούσε. Δεν τολμούσε να το ομολογήσει ούτε στην έμπιστή της Ευρίκλεια… Τον συμμεριζόταν, κατανοούσε τις εμμονές του, συμπαθούσε τον «νόστο» που βίωσε, τον καμάρωνε ως ήρωα. Αλλά… δεν το άντεχε, την εκνεύριζε, την παρωθούσε να του κλείσει το στόμα κάθε φορά που άρχιζε αυτό το πράγμα: δεν σταμάταγε να αφηγείται τις περιπέτειές του – κάθε ώρα, κάθε στιγμή, σε κάθε περίσταση, με οποιονδήποτε συναντιόταν. Ακατάπαυστος, διαρκώς ορεξάτος να την επαναλάβει με όλες τις λεπτομέρειες. Μα έλεος! Τα ίδια συνεχώς, τα ίδια και τα ίδια…
Κι ακόμη, υπήρχε κάτι ακόμη που την εξόργιζε αλλά ήταν υποχρεωμένη να προσποιείται πως το αγνοεί ή πως της διαφεύγει ή πως αδιαφορεί. Ο λόγος, φυσικά, για τις ερωτικές περιπέτειές του μ’ αυτήν την Καλυψώ! Πώς έμεινε τόσα χρόνια μαζί της εκεί; Τι περισσότερο είχε εκείνη; Ήταν πιο όμορφη ή σαγηνευτική; Τι του ’κανε επιτέλους αυτή η κυρία για να τον μαγεύσει; Κι εντάξει, αυτή δεν τον απάτησε – τόσους άνδρες είχε γύρω της, που εγωιστικά εκείνος τους αποκαλεί «κηφήνες»! Αμάν… Δεν είναι γυναίκα αυτή;
Σε κάθε αναρώτηση φούντωνε όλο και πιο πολύ. Δεν πρέπει να της απολογηθεί και να της τα πει όλα με το νι και με το σίγμα; Και πότε θα σταματήσει να καμαρώνει για την ερωμένη του;! Δεν υπάρχει περίπτωση, θα τον κανονίσει τον κύριο! Ας περάσουν μερικές ημέρες ακόμη, και θα τα πούνε! Αμέ!

Βασίλης Ρούβαλης

[Φλώρινα, 23/1/2016, άσκηση για το μάθημα του Γ. Παναγιωτίδη]

      

Οδύσσεια, Μια μέρα μετά (5)

Κούραση ένιωθαν, σωματική και ψυχική. Η Πηνελόπη αναρωτιόταν πώς θα γίνει ξανά η γυναίκα του Οδυσσέα μετά από τόσα χρόνια. Τι είχε ζήσει εκείνος που τον έκανε με τόση ωμότητα να δολοφονήσει τόσους; Ο Οδυσσέας, απέναντί της, σκεφτόταν πως θα της αποδείξει ότι υπάρχει μέσα του ακόμα ο άντρας που θυμόταν. Εκείνος, πέρασε τόσα, για να είναι ξανά στο πλευρό της. Εκείνη, το μόνο που ζητούσε απ’ τους θεούς ήταν η επιστροφή του. Όλα όσα πέρασαν θα άξιζαν, όταν θα αντάμωναν, όταν θα γίνονταν και πάλι ανδρόγυνο.

Γιατί όμως τώρα που είναι ξανά μαζί, νιώθουν και οι δύο τόσο χώρια;

Σπυριδούλα Σκούρα

[Φλώρινα, 23/1/2016, άσκηση για το μάθημα του Γ. Παναγιωτίδη]

Μαζευτήκαμε σήμερα εδώ (2)

Μαζευτήκαμε σήμερα εδώ
έχοντας έναν κοινό σκοπό,
και μην σας φανεί εξωγήινο ό,τι δείτε
και ας πρόκειται να παραξενευτείτε.
Ο έρως χρόνια δεν κοιτά, μα δεν κοιτά και φύλο
και εδώ απόψε σμίγουνε ο φίλος με τον φίλο.
Βαγγέλη τον ελέγανε, νταλίκα οδηγούσε
και ο Νώντας ήταν ποιητής κι όλο του τραγουδούσε.
Ποιήματα τού έγραφε, παντού το διαλαλούσε,
μα ο Βαγγέλης ντρέπονταν και το αποσιωπούσε.
Νύχτα μονάχα βλέπονταν και μέσα στην νταλίκα
και στα κρυφά την γεύονταν του έρωτα την γλύκα.
Ο Νώντας είπε δεν μπορώ, θέλω να το φωνάξω,

μα ο Βαγγέλης έφυγε και πάω να τον ψάξω…

Αλεξάνδρα Γκόλφη, Σπυριδούλα Σκούρα, Μαρία Φραγκαντώνη

[Φλώρινα, 22/1/2016. Άσκηση για το μάθημα της Πένυς Φυλακτάκη]

Οδύσσεια Μια μέρα μετά (4)

Το επόμενο πρωί Οδυσσέας και Πηνελόπη ξύπνησαν μαζί στο ίδιο κρεβάτι. Πόσος καιρός, χρόνια χαμένα. Αντίθετα με το τι θα περίμενε κανείς, η Πηνελόπη ήταν ψυχρή, ίσως συγκρατημένη. Κάτι έμοιαζε να την απασχολεί και αυτό δεν ήταν η απουσία του Οδυσσέα. Στο τέλος, του αποκάλυψε το μυστικό της. Είχε αποκτήσει κι άλλο παιδί με κάποιον από τους μνηστήρες. Δεν τον αγάπησε ποτέ, τον είχε όμως συντροφιά για χρόνια. Ο Οδυσσέας τον είχε σκοτώσει το προηγούμενο βράδυ μ’ένα βέλος στην καρδιά. Το παιδί, ένα αγοράκι πέντε χρονών μεγάλωνε μακριά από το παλάτι, στο καλύβι ενός πιστού βοσκού. Ούτε ο πραγματικός του πατέρας γνώριζε την ύπαρξή του, είχε καταφέρει να το κρατήσει μυστικό. Ο Οδυσσέας ακούγοντας αυτά έφυγε οργισμένος από το παλάτι. Κατεβαίνοντας στην ακρογιαλιά του φανερώθηκε η θεά Αθηνά υπενθυμίζοντάς του τα χρόνια που έζησε με την Καλυψώ. Η αλήθεια ήταν ότι με δυσκολία άφησε το νησί της γοητευτικής θεάς για να γυρίσει πίσω. Του θύμισε την Κίρκη και όλες εκείνες τις γυναίκες που βρέθηκαν στο δρόμο του όλα αυτά τα χρόνια. Γύρισε στο παλάτι σκεφτικός. Σημασία είχε η επιστροφή και όχι το παρελθόν τους. Έτσι, ζήτησε να φέρουν στο παλάτι το μικρό γιο της Πηνελόπης για να τον γνωρίσει.


Α.Γ

  [Φλώρινα, 23/1/2016, άσκηση για το μάθημα του Γ. Παναγιωτίδη]

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2016

Η ζωή… από τη γέννηση ως τον θάνατο (2)



Γεννήθηκε ένα κρύο απόγευμα πάνω σ’ ένα λουλακί τραπέζι καθώς το φως της μέρας ξεθώριαζε…Η μητέρα του τον έδιωξε αμέσως από κοντά της σαν αδέσποτο. Καρπός παράνομου έρωτα είπαν μερικοί. Τον έστειλε μακριά σε κάτι συγγενείς της τυλιγμένο στη μπλε του κουβέρτα με το ροζ στρίφωμα.
Καθώς μεγάλωνε, άρχισε να εξασκείται στο γρήγορο καθάρισμα αυτοκινήτων. Μπλε, κίτρινα, μαύρα αυτοκίνητα περνούσαν κάθε μέρα από κοντά του. Όλα αυτά τα χρόνια διδάχτηκε και άκουσε πολλές ιστορίες από τους επιβάτες τους. Έτσι ανδρώθηκε. Έτσι ωρίμασε.
Μέχρι τον θάνατό του όλη του η περιουσία ήταν αυτή… μια μπλε κουβέρτα σ’ ένα ντουλάπι.


Αντώνης Σαμαράς


[Φλώρινα, 22/1/2016 άσκηση για το μάθημα της Πένυς Φυλακτάκη]







Οδύσσεια, Μια μέρα μετά… (3)




Την επόμενη μέρα η Πηνελόπη ξύπνησε πρώτη, με πρόσωπο φωτεινό, αλλαγμένο, κι αφού επισκέφτηκε τα μαγειρεία να δώσει συγκεκριμένες εντολές για τις ετοιμασίες του πρωινού, ήταν η πρώτη φορά μετά από είκοσι χρόνια που οι θεραπαινίδες την έβλεπαν να κατεβαίνει εκεί χωρίς τη θλίψη ζωγραφισμένη στα μάτια της, κάλεσε τους Μάντεις και τους Ιερείς να τελέσει θυσία στον Παντεπόπτη που απάντησε στις προσευχές της.
     Κι αφού όλα ετοιμάστηκαν σύμφωνα μ’ όσα είχε στο μυαλό της, κάθε βράδυ άλλωστε στην κλίνη της σχεδίαζε τη μέρα τούτη, έδωσε εντολή να καλέσουν τον πολύτιμό της στη μεγάλη σάλα. Ντυμένη μ’ όλη τη μεγαλοπρέπεια που πρέπει στη θέση της και στη στιγμή, στάθηκε στο κατώφλι της περιμένοντας μ’ ανυπομονησία τον ερχομό του. Τέτοια ανυπομονησία που σα να μην είχε γυρίσει το προηγούμενο βράδυ, σα να συνέχιζε το μαρτύριό της.
     Κι αφού εκείνος μπήκε στη σάλα χαμογελαστός και ξεκούραστος και χαιρέτησε τους Ιερείς θυσιάζοντας με τη σειρά του στον Υπέρτατο Πατέρα, κάθισε στο πλούσιο τραπέζι έχοντάς την απέναντί του ώστε να μπορεί να βλέπει συνέχεια τα μάτια της. Ίσως έτσι ήθελε να κερδίσει όσες περισσότερες ματιές μπορούσε απ’ αυτές που έχασε όλα αυτά τα χρόνια.
     Μέχρι αργά το βράδυ κανείς δεν τους είδε στο παλάτι. Πέρασαν όλη τη ημέρα στην ύπαιθρο, οι δυο τους, χωρίς συνοδεία και φρουρά. Χωρίς καν την παρουσία των Θεών.
     Και οι Θεοί τους έκαναν αυτή τη χάρη, επειδή το δικαιούνταν.

Αντώνης Σαμαράς

                                     [Φλώρινα, 23/1/2016, άσκηση για το μάθημα του Γ. Παναγιωτίδη]



Καλώς ήρθατε μαζί μας (1)



Καλώς ήρθατε μαζί μας
Δείτε την παράστασή μας
Χειροκρότημα μεγάλο
Δώστε μας ένα σινιάλο
Βγάλτε όλοι μια φωνή
στης καρδιάς σας την αυλή.

Ο τσιγγάνος να χορέψει
νούμερα τρελά να παίξει
Και  το ντέφι  να χτυπήσει
ο χορός για να αρχίσει
Η αρκούδα η καημένη
κάθεται σα μαραμένη
Κι η γυναίκα του τσιγγάνου
στο ταμπούρλο του απάνω
έβγαλε φωνή μεγάλη
μπας ο πόνος της και γιάνει.

Η σκηνή τώρα θα κλείσει
κι όταν πάλι θα ανοίξει
να 'στε όλοι από κάτω
και να λέτε όλοι να το.

Ελένη Γρομπανοπούλου, Αρετή Κάρκου, Αντώνης Σαμαράς

[Φλώρινα, 22/1/2016. Άσκηση για το μάθημα της Πένυς Φυλακτάκη]

Η ζωή από τη γέννηση ως το θάνατο (1)



Έκλαψε μόλις ήρθε σ΄ αυτόν τον κόσμο. Την τύλιξαν σ΄ ένα άσπρο μπουρνουζάκι. Το πρώτο της φόρεμα  ήταν μωβ με κίτρινο. Στην εφηβεία προτιμούσε το κόκκινο. Φόρεσε και σκουλαρίκι στη μύτη και κοιτούσε τον ουρανό κι ονειροπολούσε. Γυναίκα πια μαύρα τα φορέματα, κολιέ στο λαιμό, παπούτσι γόβα στιλέτο. Η αποθέωση της θηλυκότητας. Οι άντρες έτρεχαν πίσω της, τρελαίνονταν μαζί της. Της άρεσε να την αγαπούν μέχρι το τέλος.

Αρετή Κάρκου

[Φλώρινα, 22/1/2016 άσκηση για το μάθημα της Πένυς Φυλακτάκη]


Οδύσσεια "Μια μέρα μετά" (2)


-Πηνελόπη, μείναμε οι δυο μας. Πάει όλος αυτός ο συρφετός από τα γουρούνια εδώ μέσα που τρώγανε και πίνανε και σε γλυκοκοιτάγανε.
-Ναι, Οδυσσέα μου! Χάρι σε σένα και την εξυπνάδα σου. Γιατί νομίζεις ότι σε περίμενα τοσα χρόνια; Ποιος να συγκριθεί μαζί σου, μου λες;
-Εντάξει, Πηνελόπη, αλλά δε είμαι και τόσο σίγουρος ότι δεν ενέσκηψες στους πειρασμούς της σάρκας. Πώς να αντέξει κανείς τόσα χρόνια αμέτοχος; Τόσα χρόνια χωρίς σωματική ευχαρίστηση...
-Άντεξα, Οδυσσέα μου, άντεξα. Όλα είναι στο μυαλό. Η δύναμή του είναι πάνω από τις ορέξεις του κορμιού. Κι εσύ άντρα μου, ήρθες κοντά μου αγνός; 20 χρόνια ταγμένος σε μένα, όπως εγώ σε σένα;
-Ναι, Πηνελόπη μου! Ποια να συγκριθεί μαζί σου; Κορώνα και στεφάνι μου. Η πιο όμορφη, η πιο σοφή, η γυναίκα της ζωής μου!
-Οδυσσέα, άσε μη συνεχίζεις. Δεν αντέχω άλλο κουβέντες με υποκρισίες. 20 χρόνια είναι πολύς καιρός, για να είμαστε πιστοί  ο ένας στον άλλο. Χαρήκαμε συντρόφους κι οι δύο. Κι έφτασες να γυρίσεις πίσω. Ας κάνουμε λοιπόν μια καινούργια αρχή, ας αγαπηθούμε πάλι.

Αρετή Κάρκου

[Φλώρινα, 23/1/2016, άσκηση για το μάθημα του Γ. Παναγιωτίδη]

Οδύσσεια « Μία μέρα μετά» (1)




Κάθισαν οι δυο τους εκεί που συνήθιζαν να ξεκουράζονται, πριν εκείνος φύγει. Ήθελε να της τα πει όλα. Δεν ήξερε από πού να αρχίσει. Ήταν τόσο συγκινημένος από την πίστη της. 20 χρόνια ήταν αυτά. Η Πηνελόπη κοιτούσε το υποκείμενο της πίστης της και κρεμόταν από τα χείλη του. Της είπε για τους συντρόφους που έχασε στον πόλεμο και στη διαδρομή. Για τον Πολύφημο, τους Λαιστρυγόνες, τις Σειρήνες, τη Σκύλα και τη Χάρυβδη. Της είπε για την πάλη του με τα κύματα. Και τι δεν της είπε. Εκείνη κρυφά χαμογελούσε, όταν σκεφτόταν πως θα ήταν παρούσα πολλές φορές στις διηγήσεις του. Μετά του μιλούσε με κάθε λεπτομέρεια για τις στιγμές που καθόταν στο λιμάνι περιμένοντας το πλοίο του να φανεί. Τον άφησε να νιώσει τον πόνο που ένιωθε εκείνη, όταν έβλεπε την περιουσία τους να κατασπαταλάται. Τώρα όμως ήξεραν ότι ήταν πάλι μαζί και αυτό μετρούσε. Μόνο αυτό ήταν αρκετό, για να τα φτιάξουν όλα από την αρχή.

Μαρία Φραγκαντώνη

[Φλώρινα, 23/1/2016, άσκηση για το μάθημα του Γ. Παναγιωτίδη]